فکر می کردیم عاشقی هم بچگیست ... اما حیف این تازه اول یک زندگیست
زندگی چیزیست شبیه یک حباب ... عشق آبادیه زیبایی در سراب
فاصله با آرزو های ما چه کرد ... کاش می شد در عاشقی هم توبه کرد !!

گفتم به می عشقت کردی تو گرفتارم

هر چه کنی بکن ولی از بر من سفر مکن              یا که چو می روی مرا وقت سفر خبر مکن
 
گر چه به باغم ستاده ام نیست توان دیدنم            شعله مزن بر آتشم از بر من گذر مکن

روز جدایی ات مرا یک نگه تو میکشد                    وقت وداع کردنت بر رخ من نظر مکن
دیده به در نهاده ام تا شنوم صدای تو                   حلقه به در بزن مرا -عاشق در به در مکن

 من که ز پا نشسته ام مرغک پر شکسته ام         زود بیا که خسته ام زین همه خسته تر مکن 
گر چه به دور زندگی تن به قضا مهاده ام                آتشم این قدر مزن رنجه ام این قدر مکن

بوسف عمر من بیا تنگدلم برای تو                       رنج فراق می کشد خون به دل پدر مکن

هر چه که ناله می کنم گوش به من نمیکنی         یا که مرا ز دل ببر یا ز برم سفر مکن

 « دوستت دارم » را

من دلاويزترين شعر جهان يافته ام.»

اين گل سرخ من است!

دامني پر کن از اين گل که دهي هديه به خلق

که بري خانه ي دشمن

که فشاني بر دوست

راز خوشبختي هر کس به پراکندن اوست
 

 
 در این واپسین لحظه های غریب، دلم از هوای تو دم می زند


 

برای دمی با تو بودن دلم، به اجبار حرف از غزل می زند

در این لحظه هایی که در هر نفس، سرود خداحافظی خوانده ای

دل من برای وصال تو باز، نت عشق را یک نفس می زند

چه کسی گفت که عاشق بشو و پنهان کن

تشنه باش و گله از امدن باران کن

به من اطمینان کن....

من که خود گمشده در پیچ و خم تردیدم

حرفی از دل بزن و کار مرا اسان کن

کهنه شد درد سکوت و تو نگفتی سخنی

بشکن این کهنه طلسم و غم ما درمان کن

به من اطمینان کن.....

شعری برای تو گفتم زیبا و غمگین درامد
ازدل برایت سرودم خونین خونین درامد
با یاد چشمت نوشتم گیراترین شعر من شد
یاد لبت اوفتادم شیرین شیرین درامد
دیشب که میرفتی از دل کردم دعایی بیایی
از آبی آسمانها نجوای آمین درامد
این دل که شب تا سحر بود در کار ذکر و مناجات
پیچید در کفر ذلفی بی دین بی دین درامد
میخواستم گل بگویم گل بشنوم گل بکارم

اما ز بیداد پاییز صد دست گلچین درامد
میخواستم شعر خوبی امشب برایت بگویم
نگذاشت این نگذاشت شرمنده ام این درامد